Door muren heenlopen. Daar ben ik goed in. 

Als mijn binnenwereld wordt gevangen door muren van angst, bulder ik er dwars doorheen. 

Dit is even niet duidelijk Janine. Kun je het even anders verwoorden? Ok. 

Als mijn lichaam en geest rode vlaggen optrekken als een signaal van halt, huppel ik er als een optimistische blije cheerleader met mijn handen wapperend in de lucht met witgele pompoenen dwars doorheen. 

Zo beter?

Terugkijkend op afgelopen maanden zat ik duidelijk in standje overleving. 

Intense hoofdpijnen op mijn werk lieten mij niet weerhouden om klanten te blijven aanspreken. Paracetamol erin en doorgaan. Wel deelde ik met de klant dat ik geen beste dag had maar dat ik ze met alle liefde wilde helpen. Ze hadden allemaal begrip waardoor de muren wat zachter voelde. 

Op drukke dagen werd mijn binnenwereld overspoeld door alle hulp vragende blikken van klanten. Mijn lijf wilde heel hard naar achter rennen, daar waar het stil was. En soms deed ik dat ook. Even een cola en een peuk wat als een shortcut drug voelde. 

I know, een cola en een peuk is toch niet meer van deze tijd zou je zeggen maar het is wel mijn realiteit. 

Terug het podium op met een zaal vol publiek. Diepe zucht. Kloppend hart. Glimlachen. Nog een keer diep ademhalen Janine en gaan. Naar de eerste klant lopen voelde als een lijdensweg. Eenmaal het contact gemaakt, ging het wel. Dan bleef ik even samen met de klant in een bubbel. Totdat ze besloten het slaapsysteem te kopen, spatte de bubbel weer kei hard uiteen. Als een bang hert op zoek naar de volgende bubbel. 

Op den duur was het zo erg gesteld met me dat ik op zondagmorgen met een tranendal boven mijn croissantje hing. Mijn lijf en geest totaal vermoeid, muurvast. 

In de whatsapp groep van mijn werk deelde ik dat ik een uur later kwam omdat ik even iets langer de tijd nodig had omdat het niet zo lekker met mij ging. “straks schijnt de zon weer, schreef ik” 

En ja, anderhalf uur later reed ik door het parking geweld omdat Sinterklaas in Tilburg aan zou komen. Al die auto’s. Al die mensen. Geen parkeerplek. Zal ik terugkeren? Ik kan mijn collega’s niet in de steek laten. Ze hebben me nodig. Ik zet door. 

En het was druk die dag. Ik heb bijgedragen aan de omzet maar bovenal heb ik mijn collega’s niet in de steek gelaten. Dat ik mijzelf totaal in de steek liet, zag ik serieus echt niet. 

En nu is het drie uur ‘s nachts en ben ik klaar wakker. Ik ben nu drie weken thuis van werk. Ik heb uiteindelijk de weg naar de huisarts gevonden. En een dag later zat ik weer bij de huisarts omdat mijn dochter ineens niet kon lopen en haar benen vol met rode plekken zaten. BAM. Mijn knieën konden niets meer dragen. Kraamtranen kwamen voorbij en mijn eigen welgesteldheid maakte even plaats voor nog meer overlevingsstand want mijn dochter had mij nodig. 

Alle geluk ging het met poppy na twee weken de goede kant op. En toen besefte ik pas dat ik al mijn eigen signalen te lang heb genegeerd. 

Door muren heenlopen. Daar ben ik goed in. 

Als je drieëntwintig jaar lang hebt gestotterd leert je binnenwereld om te overleven.
Je leert heel goed met dagdagelijkse stress omgaan. Positief blijven en doorgaan zijn de rode draad in mijn leven. 

Ik stotterde en ik wilde stage lopen als reisleidster in Salou. 

Ik reed thuis in een auto met automaat en verdwaal nog in mijn eigen dorp maar in Australië reed ik aan de linkerkant, in een handgeschakelde bak zonder navigatie. 

Ik zei ooit mijn baan op terwijl ik nog niets nieuws had. 

En altijd net op tijd komen of net te laat heeft niet altijd te maken met thuis te laat vertrekken. Nee. De wortel van dit probleem zit hem in de stress die je ervaart als je nog net even het aanrecht schoonveegt vóórdat je vertrekt. Je weet dat je eigenlijk niks meer in huis moet aanraken maar die stress vind ik lekker omdat het zo vertrouwd voelt. 

Stress. Stress. Stress. We hebben al jarenlang verkering en het verveelt nooit. 

Poeh. Deze woordendiarree er toch maar even lekker uitgepoept zo midden in de nacht. Ik moest het blijkbaar even van me afschrijven. 

Ik ben Janine en ik zit opgebrand thuis. 

Mijn spieren geven mij signalen dat ik griep heb maar de koortsmeter laat mij de temperatuur zien van een ijskonijn. 

Ik leg mijn sleutel in de koelkast en stop het pakje boter in mijn tas. Heb ik mijn tanden nu al wel gepoetst of niet? Mijn god, hoe heet mijn buurvrouw ook alweer? 

Ga ik eerst de hond uitlaten of mijn ontbijt smeren? Of eerst plassen of nee, misschien eerst de was er boven uithalen? 

En ineens uit het niets, stroomt er een heldere positive vibe door me heen en lijkt alles weer te stromen. Om vervolgens een uur later weer een paniek aanval te hebben omdat de dagplanning even totaal anders loopt dan je had ingecalculeerd. 

Een burn out is niet sexy maar toch omarm ik het nu. Ik ben blij dat ik er uiteindelijk aan heb kunnen toegeven want diep van binnen wist ik dat ik mijzelf een halt moest toeroepen maar voor jezelf kiezen blijft steeds weer een terugkerend thema. 

Never al dull moment en tegelijkertijd houd ik van de saaiheid der dingen. Dat contrast. Ik ga er blijkbaar lekker op. 

Alle ballen hoog willen houden is gewoon pittig. En we hebben zoveel rollen te vervullen. Die van mama. Hondenmama. Vriendin. Collega. Huisvrouw. Chauffeur. Tuinman. Kok. En vast nog meer wat onze aandacht vraagt. 

Zomaar doorgaan met een zonnestraal lach op mijn gezicht is niet meer de oplossing. 

Ècht eerlijk durven zijn naar mijzelf is het begin. En ik weet dat het niet makkelijk gaat zijn maar ik kan moeilijke dingen doen. 

Dus. Heb ik nog geen geboortekaartje gestuurd of nog niet geantwoord op je appje? 

Ik ben mijzelf even opnieuw aan het uitvinden en dat kost tijd, zeg ik, terwijl mijn mondhoeken tevreden omhoog gaan. Tja. “Ras de echte optimist” is een personage in mij die lacht zelfs nog in barre tijden want humor heelt geen berg maar toch een beetje. Nu alleen die berg nog ff beklimmen. Sorry Janjne. Je dwaalt weer eens af. I know. Houdoe y’all! 

Knuffels en heb jezelf en de ander lief. 

Onderstaand nummer kreeg ik toegestuurd van mijn vriendin. Zo prachtig en kwetsbaar.