“Work Hard, Play Hard”

Leuk bedacht deze snelle quote maar ik doe niet mee. En terwijl ik dit neerschrijf, bedenk ik me dat ik het helemaal niet zo leuk bedacht vind. 

Het beeld van hard werken. Altijd aanstaan. Druk,druk,druk. 

Ik wordt verdrietig van die gedachte. 

En dan daar tegenover kei hard spelen. Reizen, feesten, uit eten, consumeren, gaan,gaan,gaan. Living the successful life. Maar wat is succesvol? Dat is voor iedereen anders. 

Voor mij is dat in ieder geval niet het grote goed najagen. Ik houd van reizen maar nog meer van reizen in mijzelf.

Gister zei iemand tegen mij. “Je weet toch wel wie je bent, waarom moet je jezelf najagen” 

Eindeloos op zoek zijn naar jezelf is toch doodvermoeiend. Ik was even stil. En liet de opmerking even bezinken. 

“Je weet toch wel wie je bent” Galmt nog even door in mijn lijf en gedachtes. 

En mijn antwoord hierop is op dit moment, 

Ik weet wat ik weet over mijzelf maar er is nog zoveel te ontdekken wat ik niet weet. Die weg vind ik zo interessant. En dat wat ik weet, neem ik mee al sluit ik niet uit dat òòk dat een andere vorm kan krijgen. 

Woorden als dromerig, creatief, vindingrijk, sociaal, nieuwsgierig, gevoelig laten zich zien als takken aan mijn boom. Mijn hoofd weet dat deze kenmerken passen bij het beeld van wie ik ben. 

Maar wat men niet ziet, 

Is mijn binnenwereld die dagelijks wordt overspoeld door ideeën, gevoelens, uitdagingen, gevoelens van vertwijfeling, eenzaamheid. Soms voel ik me verdwaald in deze snelle wereld. Ik wil en kan het niet bijhouden. Dan wordt ik overspoeld. En ben ik dus nog steeds zoekende naar een vorm die mij past. 

Het beeld van mijzelf roeiend in een roeibootje temidden van snelle speedboten komt weer in mij op. Mijn kritische tuttebel grinnikt en zegt “dan heb je het wel zwaar met al die golven, kijk maar uit dat je niet omkiepert”. Daar zit wat in. Maar ik heb mijn zwemvest aan en dat opblaasbootje is zo weer omgedraaid en als ik last heb van de golven ga ik mijn heil zoeken op een wat rustiger vaarwater. 

Ineens vergelijk ik het snelle water met de drie dagen dat ik werk. En de andere vier dagen probeer ik als een rustiger vaarwater te zien. In die vier dagen kan ik versnellen maar ook vertragen. En daar ben ik zo dankbaar voor. Stilte in mijzelf opzoeken is echt een must. 

Hoe kunnen mensen weten wie ze zijn als ze nooit de stilte in en met hunzelf opzoeken? 

Dan is het idee wie ze denken te zijn toch een bedenksel? Een rationeel iets. Een overtuiging? 

Ik luister naar de stille stem van mijn hart en ik zie een grote glimlach. 

Het beeld van een immens groot landschap met eindeloze kronkel weggetjes laat zich zien. Voor mij is mijn binnenwereld één grote ontdekkingsreis waar alle schatten, cadeautjes verscholen liggen. 

Nou, janine. Dan zijn we er toch. Dan is het toch volledig ok om jezelf te blijven ontdekken? Je hoeft je hiervoor toch niet te schamen? Nee, true my inner sweet voice!

Ik liet me even van m’n stuk brengen door een mening van iemand maar hell no dat ik mijzelf behoor uit te leggen. 

Ha! 

En het diepe water maakt plaats voor de lucht in mij. Adem maar eens lekker door dat lijf Janine en ben maar gewoon of niet gewoon zoals je bent. ❤️