Vaak vermoeid zijn. Chaotisch in het koppie. Last hebben met plannen. Extravert – introvert. Innerlijk altijd onrust ervaren. Een intense binnenwereld hebben die de ene keer extreem enthousiast kan zijn en het volgende moment haar ogen niet open kan houden, zo moe. 

Ik ben inmiddels tweeënveertig dus je leert met jezelf omgaan en ik ben dankbaar voor de afdeling humor in mijn bovenkamer die zorgt voor wat innerlijke balans. Zelfspot is mijn grootste goed want het wordt wel erg zwaar als ik mijn leven altijd serieus zou nemen. 

Desondanks had ik deze morgen een serieuze pet op en wilde ik mijn binnenwereld eens laten onderzoeken. Nooit gedacht aan ADHD of ADD totdat ik laatst een documentaire erover zag op tv. Veel herkenning kortom en de huisarts stemde in voor een onderzoek aan de hand van een vragenlijst die ik moest invullen. 

En zo geschiedde. Deze morgen zat ik in het ziekenhuis op de afdeling Psychiatrie. De wekker op standje extreem vroege vogel gezet want ik wilde wel zorgen dat ik op tijd was. En zeker omdat ik niet wist waar ik precies moest zijn en wat ik ‘s ochtends allemaal kon tegenkomen op de weg. 

Gelukkig geen file op de weg en met mijn waze app vlekkeloos bij het Amphia ziekenhuis  aangekomen. 

Vanuit de parking moest ik mij eerst aanmelden bij de Zuil. Dat ging mis. Ze hadden te weinig info. Door naar de balie waar werd gevraagd naar de naam van mijn huisarts en apotheek. Uh. Daar liep ik vast. Even een hulplijn ingeschakeld. De dame achter de balie keek mij veroordelend aan. Ja trut, ik heb niet voor niets een afspraak bij afdeling psychiatrie lacht mijn inner cabaretière. 

Uiteindelijk gelukt. Toen moest ik door allerlei hallen heen slenteren op weg naar nummer honderd en zeven. Overal cijfers en pijltjes. Gelukkig was mijn hoofd helder en wist ik de route te vinden. Confession. Met wel wat navraag hoor. Maar van vragen wordt je wijzer. Is niks mis mee. 

Een uiterst vriendelijke dame met Rotterdamse tongval begroette mij en leidde mij naar de wacht ruimte. Kopje koffie werd gezet. Helemaal netjes. Voor deze ontvangst een tien op tien. Ik en mijn klotsende oksels helemaal gelukkig dat ik zeven minuten te vroeg was. De cheerleaders in mij huppelde vrolijk voorbij. Nog even een plasje want die innerlijke spanning trapt altijd op mijn blaas. 

Ik dacht allerlei testen te moeten ondergaan maar het was een intake gesprek. 

Best confronterend als je op veel vragen ja als antwoord hebt. Er vloeide ook tranen omdat je dan ergens beseft dat je binnenwereld wel degelijk last heeft om de orde van de dag te bewaken. Toch blijft er iets in mij die denkt dat het allemaal wel meevalt. 

Ik heb de voorbije jaren met mijzelf kunnen leven en vooral veel kunnen lachen. Het is niet zo dat mijn leven compleet in de soep loopt. En ok. Met tijden maak ik het erg ingewikkeld voor mijzelf maar daarentegen ben ik ook uiterst goed in oplossingen bedenken. Die positiviteit guru in mij is zo levendig! Overal zie ik de zonnige kant wel van in. Zo is mijn karakter nu eenmaal. 

Na het intake gesprek moest ik drie kwartier wachten. Dan zou de assistente bij me terugkomen met de arts. 

De tientallen boeken over het koningshuis konden mijn aandacht niet trekken. De nagellakjes in mijn tas echter wel dus ik amuseerde mij met nagels lakken. Tijdens het lakken kwam Ko bij mij aan tafel zitten. Hij moest lachen om mijn nagel studio. Op mijn vraag of hij zijn nagels wilde laten lakken antwoordde hij ja. Zijn duim, die in het verband zat wilde hij wel voorzien van een kleurtje. En zo begon ons contact. Ko is eenenzestig en een jaar geleden is er bij hem pas add vastgesteld. We zaten even samen in een bubbel en ik had vooral aandacht voor zijn verhaal wat me ontroerde. Zijn leven leek een aaneenschakeling van vallen en opstaan. Veel vastgelopen in zijn leven en hij heeft altijd gedacht dat er iets mis met hem was. Dat herken ik wel. Ik heb mijzelf ook altijd anders gevoeld maar iets in mij roept dan, we zijn toch allemaal uniek en verschillend van elkaar en dan wordt het gevoel weer weggewuifd. Ko is erg open en voor mijn gevoel geniet hij ook van ons onderonsje. Zie ons hier zitten. Twee zielen op de afdeling psychiatrie die hun nagels aan het lakken zijn. Dat verzin je toch niet. Het was fijn en vooral verbindend. Daar ben ik altijd naar op zoek in mijn leven. Echte verbinding. Ditjes en datjes boeien mij niet. Echte gesprekken met oppervlakkige nagellakjes. Die combi is voor mij goud. 

Drie kwartier vloog voorbij en zo vloog ik ook van Ko weg. Dag vriend. Jammer dat het gesprek ineens abrupt werd verbroken maar het was in ieder geval een fijn samenzijn. 

Het antwoord is mogelijk adhd/add. Hiervoor willen ze dat ik terugkom met één van mijn ouders om te onderzoeken hoe ik als kind was. Ze weten van mij dat ik dromerig was en moeite had met concentreren in de klas. Maar om het echt te erkennen willen ze meer onderzoek doen hoe ik als kind werd ervaren door de ouder. 

Dat wordt in ieder geval een gezellig dagje uit met mijn moeder. Hoe raar ook. Ergens hoop ik dat ik één van de twee heb. Anders ben ik echt gek, roept er iets in mij. En mijn innerlijke moeder dekt mij toe met een dekentje en fluister me in dat ik helemaal goed ben zoals ik ben wat de uitslag ook is. En dat klopt. 

Ik lach. Wederom weer om mijzelf. Nooit saai in mijn binnenwereld. En nu ben ik moe althans mijn lijf is moe. Mijn hoofd heeft genoeg plannen alleen weet ze niet waar te beginnen. 

Een aller dikste knuffel aan iedereen die zich hierin herkent of niet herkent. Jullie mogen er allemaal zijn. 

Love you! 

🫶🏼🥰