Datelife. En dan bedoel ik niet mijn eigen date leven want die staat op standje vriespunt. En bovendien heb ik geen plek voor iemand extra in bed, gniffel ik. Plus Poppy en Tommy snurken niet en dat bevalt me zó goed. Ik gniffel nog ff door hier. 

De dames van de afdeling Inner Circle, uh, ik bedoel Inner Criticus schudden alle drie [heel veroordelend] hun hoofden horizontaal.“Jij wilt weer de diepte niet in, Janine. Als je er niet over schrijft, is het er niet,” galmt het trio in koor. Ik zucht. Heb je ze weer. Het trio dat mij doet denken aan de drie dikke dames van de VPRO serie Villa Achterwerk. Kent iemand die nog? Ze zijn zelf single en dan gaan ze mij een beetje becommentariëren. Neem nog een hap taart en kijk naar jullie eigen leven.

Alsof ik moét daten? Ik voel mij momenteel zo gelukkig met alles wat ik heb. Mijn behoefte ligt daar nu oprecht niet en daarmee uit. Capisce? 

Intussen heb ik ze de mond gesnoerd en zitten ze aan hun tweede stuk taart te tinderen. 

Overnieuw. Datelife. Deze avond had ik de behoefte om te schrijven over het datings leven van dochterlief. Hehe, daar wilde ik dus al die tijd al heen. 

Als je moeder wordt en je die kleine spruit heel de dag voor jezelf hebt, heb je nog géén idee welke wereld je te wachten staat als ze naar school gaan. [Dus moeders met kleine kinderen, geniet want ze vliegen te snel uit!]

Gezellig saampjes een kopje thee drinken na schooltijd is er vaak niet meer bij, zeg ik nu met pruillip genaamd bibberdefliplip.

Terwijl ik het schoolplein op wandel tegen een uur of drie in de middag zie ik alle kindersnoetjes al onderling bekokstoven met wie ze die dag willen daten. Ik probeer “de kapers” zo onopvallend mogelijk boos in hun oogjes aan te kijken in de hoop dat ze niet met Poppy mee durven zodat ik haar een dagje voor mijzelf heb. “Ze is van mij, van mij, van mij”, stampvoet mijn inner kind boos. 

In een flits ontwaak ik uit deze dagdroom en staan er drie meisjes voor mijn neus. “Mag ik met Poppy afspreken?”, waarop ik vriendelijk antwoord dat ze daarvoor bij Poppy moeten zijn. “Mij nie lastig vallen”, sneert mijn inner biatch in een split second. [lees: biatch is straattaal voor bitch.]

Ik bemoei mij daar dus echt niet mee. Ik heb dat ooit besloten en hierin houd ik voet bij stuk. In de volksmond noemen ze deze eigenschap star zijn.

Soms lastig als een ouder een date met je wilt inplannen voor haar kind met Poppy. 

No kidding maar ik vind me dat een worsteling. Ik voel mij dan net Hulk Hogan die niet lekker uit de verf komt in de wedstrijd. Woow, is dit niet een beetje een rare switch Janine? Misschien wel maar dit kwam in mij op. En dan een Hulk Hogan in een te strak geel broekje waardoor ik bijna geen stem meer heb en niet uit mijn woorden kan komen. Ik weet oprecht niet hoe ik dit kort en bondig kan verwoorden. Kort en bondig ook, lach ik in mijzelf. Dat is echt niet mijn talent.

Dus. Ik laat deze wereld van afspreken  volledig aan Poppy over. Het is aan haar waar zij op dat moment behoefte aan heeft. Zo vaak zie ik teleurstellende snoetjes omdat er schijnbaar al afspraken waren gesmeden dagen van tevoren met kinderen die niet matchen bij hun gevoelsleven van die dag. 

Als het aan Poppy ligt, zijn er drie meisjes met wie ze graag afspreekt en het liefst altijd bij ons thuis met af en toe een uitzondering bij haar BFF.

Ik voel een roze olifant vraag. Een roze olifant vraag? Wat is dat nu weer, vraagt de redactie in de bovenkamer. Nou. Dat is een vraag die je voelt maar die je eigenlijk niet wilt stellen omdat die pijnlijk is. 

Vooruit met die geit of olifant, aap, salamander, tarantula…

Wat als Poppy niet graag wil spelen met een meisje? Acute buikpijn hier. Mega lastig. Tuta tuta. Gillende sirenes flitsen langs mijn oren. Dan is dat aan Poppy en die heeft er serieus geen moeite mee kan ik je vertellen. Die durft in dat moment glashard te zeggen dat ze geen zin heeft. Best wel gaaf en inspirerend. 

Ik heb ooit iemand leren kennen waar een vriendschap leek te ontstaan alleen niet van mijn kant. Heel awkward. Ze bleef me jaarlijks berichten om een keer af te spreken maar mijn tegengeluid daar geen behoefte aan te hebben kwam niet bij haar binnen. Ieder jaar kwam daar weer die hoopvolle poging om af te spreken. Uiteindelijk is het na vijf jaar opgehouden. Oef. Zit ik hier te lachen in mijzelf. Dikke onderkin. Sorry not so sorry. 

Als ik met iemand vriendinnen ben, ben ik dat omdat ik dat ècht wil. Ik heb geen vriendschappen in mijn leven die niet oprecht zijn. Althans van mijn kant dan. Er wordt wat afgelachen in mijn nachtelijke binnenwereld. Dus zijn er schijnvriendinnen van mij die dit lezen en denken, dit is mijn kans. Please maak het uit met me want het is graag of niet. No time voor Schone Shine. 

Wat is het moraal van dit verhaal? Even denken. Ik voel meerdere moralen als dat woord in meervoud bestaat. 

Het leven is te kort. Surround yourself met mensen waar je energie van krijgt. Mensen die jou volledig accepteren voor wie je bent en waar je mee in je broek kan plassen van het lachen en oké potje janken mag ook. 

Een vriendschap of een playdate moet van beide kanten goed voelen. En als dat niet zo voelt is proberen eerlijk te zijn misschien wel de beste bevrijding ever. Dus dat. Niet makkelijk but worth trying.
Ik wens iedereen, zowel kinderen als ouders een happy datelife toe.

[Jij met je Engels Janine. OH, SHUT UP!]

Toedelsnoedels,

Liefs, 

Janine