Hello my imaginaire friends.
Wat ik aan het doen ben?

In zit in de wachtrij bij NLE met een wiebelend achterwerk in een onmogelijke kleermakerszit. Ik moet plassen maar geen zin om op te staan.
NLE staat voor Nederlandse Leverancier Energie? Ik gok dit maar het klinkt logisch.
Prijzen vliegen de lucht in maar aan dit adres vliegt ze precies als een raket. Terwijl mijn gasverbruik minder is als vorig jaar?
Mijn electriciteitsverbruik daarentegen heeft zijn record van vorig jaar overstegen.

“You go Miss Electricity”, huppelt mijn inner cheerleader met haar sarcastische grijns en neplach aan mij voorbij.
Boring dit, gaapt mijn inner kind. Die wil het liefst gaan spelen op haar vrije dag.
Maar Miss Authentica stapt in haar volwassen pak en gaat bellen en ze stuit op een wachtrij.
[lees: In werkelijkheid zit ze nog steeds in haar pyjama hoor met kroes kapsel in de vorm van een kegel].

Ik zit op de w.c. Ik kon het niet langer ophouden. En je raad het al. Juist op dat moment sta ik niet langer meer in de wachtrij. Jammer. Was best een lekker nummer wat ze op hadden staan. Ik informeer de jonge heer even dat ik op het kleinste kamertje van mijn woning zit. Hij lacht en ik mag mijn tijd nemen.
“Zeg dit nou niet”, grapt de cabaretier in mij en hij visualiseert van allerlei grappige geluiden waarmee ik deze jonge heer mee kan shockeren. Oké Janine, je dwaalt af. Anyway, ik heb nog nooit zo geluidloos geplast en ik trek later wel door. Kinda awkward misschien. “Janine”, zucht mijn inner commentator van Club Upstairs.
Ik heb toch doorgetrokken. Hij wist immers….
Oké, ik stop al.

De jongeheer klinkt aardig. Ik vraag hem hoe hij heet waarop hij vriendelijk en al spellend antwoord, Nickitas. Bijzondere naam heb je, klinkt als een zak chips. Dat laatste heb ik alleen gedacht maar niet gedeeld. Even to the point Janine. Mademoiselle impatience steekt de kop weer op.

Ik snap echt de balle van kWh en allerlei optelsommen die Nickitas om mijn oren laat vliegen. Het duizelt en ik biecht op dat ik het niet begrijp en behoefte heb aan Jip en Janneke taal. Hij is zo begripvol en geduldig.

Al bij al, het komt er op neer dat deze rekening tijdelijk is. Hij adviseert mij liefdevol om te wachten tot de jaarnota midden februari. Alsof hij een wollen dekentje over mijn schouders legt. Vervolgens zegt hij wel dat gas het dubbele kost op het moment. Ik waardeer zijn empathie en eerlijkheid. En ik bedank hem vriendelijk voor het verhelderende en geruststellende gesprek.

Ik zucht, ik lach, ik hef mijn schouders op en ben mijzelf ervan bewust dat mijn lichaam in de rust stand zit.
“Die voelt zich opgelucht vanwege haar silence waterfall performance van zojuist, sneert die troela vanuit haar torenkamertje. Ja, troela, dat zal heus meespelen.

Mijn toekomstige me, die in het jaartal tweeduizend eenenzestig leeft, lacht met haar meest hartverwarmende lach naar me. Haar blik spreek boekdelen.
Ik glimlach net zo hard terug en ik knik bevestigend dat ik ons vertrouwen voel.

“Het komt namelijk altijd goed als je in het land van vertrouwen gelooft”, dus dat.

Intussen galmt Jon Bon Jovi in mijn oorschelpen,

keep the faith, lekker nummer.

liefs,

Janine