Ik schrik wakker. Ik vraag mijzelf af of ik nu de politie moet bellen ja of nee?

Mijn ouders zijn niet thuis. Poppy en ik slapen alleen in het huis.
Ik hoor gestommel beneden. Een wind blaast er binnen. Staat er iets open? En boven hoor ik mensengeluiden. De angst die mijn lijf blokkeert, zorgt ervoor dat ik niet in volle glorie kan schreeuwen. Alsof er bakstenen in mijn lijf zijn geïnjecteerd en mijn stembanden worden dichtgeknepen door onzichtbare krachten.
Toch ontwaakt er à la minute een superpower in mij en staat de superwoman in mij op. Mijn benen staan ineens naast het bed en ik besluit om de trap af te lopen richting de voordeur. Die staat open. Helemaal verstijfd, heb ik deze weten dicht te doen.
Er moet zo’n rubberen deurstopper worden geplaatst, dacht ik nog want het slot en die deurketting heeft het niet gewonnen.

In de logeerkamer boven, hoorde ik veel geroezemoes en in een waas besloot ik daarheen te lopen. Ik trof een groep van zeg, tien mensen aan, verkleed als Roet Piet. [ik heb zwarte Piet even uitgewist en mij keurig herschreven.]
Kreeg ik een pistool op mijn voorhoofd gedrukt maar de energie van deze Piet verklapte aan mijn intuïtie dat zijn handen klammer waren als die van mijzelf.
Mijn lijf was opmerkelijk kalm en ik sprak deze groep toe met de volgende woorden. “Ik snap dat jullie jezelf ook cadeautjes gunnen maar ik zou jullie toch willen vragen om het huis te verlaten. Er ligt een klein meisje verderop te slapen, mijn dochter. En ik wil haar nachtrust niet verstoren.”

Door de rust die ik uitstraalde ging de hele groep met mij mee naar buiten. Ik was innerlijk nog steeds wel lichtelijk nerveus maar ik voelde me sterk. Ik zei ook nog tegen hen dat ze hier op aarde zijn met ieder een uniek talent en ik wilde hen op het hart drukken dat te gaan onderzoeken. Als makke lammetjes knikte ze ja en ze liepen de poort door. Ik zie hun gezichten nog voor me. Het waren hele knappe, getinte mensen. Ze leken zo van een musical podium te zijn weggelopen.
Anyway. De poort heb ik dichtgedaan en de voordeur in het slot. Een gevoel van trots daalde neer in mijn lichaam.
Wat ik net voor elkaar heb gekregen leek een droom within a nightmare, dacht ik.

Het daglicht is in aantocht en ze verlicht zachtjes de tuin. Er waren wat tuinpotten omver geblazen. Alsof er een kleine wervelwind door de tuin had geraasd. Diezelfde wervelwind dient precies als metafoor wat er zojuist in mij had afgespeeld.

Beduusd en krachtig tegelijk liep ik door het huis. Het gevoel weer zeggenschap te hebben over mijn veilige plek voelde als een overwinning. Poppy lag nog steeds rustig te slapen.
Ik had de inbrekers gezegd dat ik hun niet zou verlinken maar besloot toch de politie te bellen. Het beeld dat zij bij anderen huizen diezelfde veilige grens gingen overtreden deed mij overgaan tot deze actie. Alleen was ik enorm aan het stuntelen met het googelen naar het telefoonnummer van de politie in Pelt.

Ik schrik wakker. Ik wil de politie gaan bellen maar mijn ogen scannen de donkere ruimte en mijn lichaam beseft instant dat ik nu in mijn eigen slaapkamer lig met Poppy naast me.
Het was een droom. En toch is het mijn gevoelsleven ècht overkomen want de onrust en opluchting is nog steeds voelbaar.

En Janine zou Janine niet zijn als zij zichzelf niet gaat afvragen wat de betekenis is van deze droom.
Wat wil deze droom mij vertellen?
Je huis staat voor je veilige haven. En als iemand dat ongevraagd betreed is dat heftig. Mijn eigen grenzen bewaken en staan voor mijzelf als het nodig is, is een thema in mijn leven. Ik vind grenzen aangeven nog steeds lastig. Maar ik voel een ontwikkeling en dat voelt bevrijdend.
En waarom breken ze in in jouw ouderlijk huis en niet in je huidige huis?
Ik heb toch twintig jaar in dat huis gewoond. Daar liggen de wortels van mijn gevoelsleven.
Ik voel aan mijn frons dat ik langzaam op standje hoofd ga. Die kan zich een breuk analyseren maar mijn hoofd schud horizontaal. Gaan we niet doen Janine.
We gaan even thee zetten en uitkijken naar deel twee misschien?

Het nachtleven had vroeger een andere betekenis, zit ik in mijzelf te gniffelen.

Alé, ga thee zetten en zet je slaapmuts op. Oké. Welterusten aardmannetjes.

Liefs,

Janine