Vandaag heb ik geleefd als een hond. Eat, sleep, play, repeat. De commentator in mijn bovenkamer doet neerbuigend en mompelt dat ik saai ben. Maar mijn true self knuffelt mij en fluistert dat ze trots is dat ik mijzelf kan overgeven aan deze zogenaamde saaiheid der dingen. 

Poppy is namelijk met haar vader uitgevlogen voor een week naar Italië en in mijn huis is de stilte geland. 

Ik kan honderd en een dingen in huis doen maar vandaag lag mijn energie ergens in een hoekje. 

Vandaar besloot mijn lichaam om in het leven van Tommy te duiken. 

Vaak oordeelt een diep geconditioneerde gedachte in mij dat niets doen kansloos is. “Stilstaan is achteruit gaan” oppert de strenge juf. En mijn ware zelf kijkt haar aan en lacht liefdevol en zucht. Door er te zijn, kunnen wij onbewust van betekenis zijn. 

Kijk maar naar Tommy. 

Die heeft half niet door wat hij mij brengt. 

Gewoon blijven ademen that’s all en àls mijn energie impulsen geeft om wat te gaan doen, gaan wij wat doen. Ik vertrouw erop dat de energie wel wederkeert. Voilà se sa. We zullen het maar niet moeilijker maken, zonde van de energie. 

Welterusten!