Zo trots als een paard met zeven lullen. Vandaag heeft Stella-Poppy ontdekt wat ze al heel lang kon. 

Ze kreeg alleen de kans niet omdat deze moeder liever de auto pakt in plaatst van de fiets. 

En zoals dat systemisch gaat, liet Stella-Poppy zich ook liever vervoeren dan dat ze zelf energie verbruikte. 

Ik zag er het kwaad niet van in maar nu Stella-Poppy deze zomer de leeftijd van zes gaat vieren ging er toch iets in mij dagen. 

Die verantwoordelijkheid voor het feit dat mijn kind nog niet fietste ging ik toch bij mijzelf leggen, zo ben ik. 

Dus ik moet bekennen dat ik eerder wel eens een quasi geforceerde poging gewaagd heb maar poppies intrinsieke motivatie werd daar niet warm van. 

En vorige week, out of the blue was daar die zin, “mama, ik wil leren fietsen”. 

Tja en daar begint toch alles bij. 

De eerste keer dat we gingen oefenen hobbelde ik als een Siamese tweelingzus aan haar zijde met een sjaal om haar middel. 

Toen voelde ik al dat ik met momenten voor Jan doedel met haar meeliep. 

En vandaag, de tweede keer, hing het vertrouwen in de lucht. 

Ik vond het zo magisch. We waren echt een team met z’n tweetjes. Er was geen moeten, er was geen haast. Het was plezier hebben en gaan en was het evenwicht zoek? Dan ging ze met haar benen op de grond staan. 

En uiteindelijk was daar het moment suprême en liet ik die sjaal los en daar ging ze, mijn grote meid! 

Ik voelde haar trots zijn. Daar ging mijn vuurtje echt van aan! 

Deze mama is zo trots als ieder dier met zeven lullen in dit universum zou zijn. 

Mijn hoofd heeft geen idee of het op waarheid berust maar iets in mij voelt dat we dit samen hebben gedaan. Stella-Poppy voelde het vertrouwen en doordat ik dat ook voelde werd het proces versneld. 

Gelukkig doen wij niet aan vergelijken want al haar vriendinnen fietste al. 

Ieder kind doet het echt op zijn/haar eigen tempo. 

Ieder kind is uniek en brengt de wereld iets bijzonders. 

Vandaag was een prachtige dag en nu val ik in slaap met een lach. 

Welterusten,

Liefs,

Janine