Ooit een jaar in Breda gewoond en nog nooit een stap in het Mastbos gezet. 

Nu wij Tommy hebben, zou het zo maar eens mijn favoriete toevluchtsoord kunnen worden. 

Ik ben van nature nooit een boself geweest, ook al ben als klein meisje tussen de grote bomen opgegroeid. Niet dat ik bossen niet waardeer maar dat wandelen, mijn gedachtes logen mij altijd voor dat dat zo ontzettend saai is en diezelfde gedachtes hebben ook Poppy in de greep. 

Als twee sceptische escargots worden wij door het magische mastbos omgetoverd tot ware boselven. Overdrijf je niet een heel klein beetje Janine? 

Nou, misschien een tipsie maar ik voel mij echt omarmd door deze sprookjesachtige omgeving. 

Alleen had wat vloerverwarming wel prettig geweest want Poppy haar tenen voelden als ijspegels.

Het gezellige bostochtje eindigde echter met warme tranen, die neerdaalde over poppies wangen. 

Wellicht haar zonnig ogende regenlaarzen de volgende keer inruilen voor wollige sneeuwstampertjes. 

En om de haverklap een moeder die stopt voor een praatje en iedereen die oog heeft voor Tommy is ook niet echt sfeerverhogend.

Een warme choco to go met een berg slagroom toverde gelukkig een lach op haar gezicht. 

Nu lekker in chillpak onder een dekentje op de bank…

Welke dag is het ook alweer vandaag? 

Oh ja, Zaterdag. 

Mijn tijdlijn was nooit echt heel scherp maar in deze “ik~kan~het~woord~niet~meer~horen”-tijd, weet ik soms van achter niet hoe ik van voren leef. [Gniffel Gniffel met schouders omhoog en onderkin ingetrokken]

Vanuit onze luie zetel met rode appel wangen wens ik iedereen een zalig weekend toe! 🔥🍷 🥰💋🧘‍♂️😴❄️