Vier jaar geleden verhuisde ik naar Chaam. 

Het voelde als een nieuw Hoofdstuk. 

Van de bruisende steden Amsterdam en Breda vertrok ik in een opwelling  naar een voor mij onbekend dorp. 

Diep van binnen ben ik altijd al gek geweest op avonturen en tja, dat maakt dat mijn leven wat verassingen in petto heeft. De reden van deze escape was verdrietig maar het heeft mij uiteindelijk zoveel goeds gebracht. Ik kwam hier als een verkreukeld bloempje en nu sta ik in bloei en kan iedereen mijn knop zien (oeps dat kan wat verkeerd klinken). Anyway, change subject please, knipoog.

Als ik door de kronkelende weg naar Chaam rijd, word ik helemaal omarmd door alle prachtige eeuwenoude, torenhoge, wijze bomen en lachen de koeien en de schapen mij toe. Alsof ze me iedere keer weer een knuffel geven.  Werkelijk waar. Voor mij is Chaam een oase van rust en raak ik niet afgeleid [althans minder afgeleid]. Geen tram meer in mijn straat die mij voor de cinema afzet. En de energie hier voelt anders als in de stad. En voor kinderen vind ik het een walhalla hier. 

Poppy zit op het leukste schooltje van Chaam waar een combinatie van Chamenaren en import ouders het schoolplein versieren. De ouderen kindjes zorgen voor de jongeren en andersom. Heel liefdevol. En ik ben ook zo blij met mijn nieuwe mama vriendinnen! Het zijn echt heerlijke portretten waar ik eindeloos mee kan ouwehoeren. Ze zijn zo lekker zichzelf, openminded, grappig, slim, ze nemen zichzelf niet te serieus en laten iedereen in zijn waarde. Ik kan volledig mijzelf zijn en dat is toch het allerbelangrijkste. 

En onze kinderen zitten bij elkaar in de klas dus hoe leuk is dat. 

Mijn energielevel stijgt echt van de vele momenten dat wij samenkomen en onze spruiten lekker met elkaar aan het ravotten zijn. 

Dus dat, Chaam is the place to be in this Chapter. En gelukkig duurt dit hoofdstuk nog een tijdje. Amen.

Liefs,

Janine