Mama, kom je mij wakker kussen? Ik ben Doornroosje.

Temidden van de sprookjesachtige Limburgse heuvels wordt de verhalenverteller in ons wel aangewakkerd. 

Maar al te graag kus ik Doornroosje wakker in de rol van de prins.
Als deze prinses met haar porseleinen witte huidje wakker wordt ontsnapt mijn hengst die een merrie in de verte van de bergen ruikt. Dag romantische versie. Dan neem ik Doornroosje maar op mijn rug en strompelen wij richting het kasteel.

Even later wordt ik door regisseur Poppy in de rol van Roodkapje gezet. Eigen improvisatie spel wordt niet gewaardeerd merk ik en wordt ik uiteindelijk volgens plan opgegeten door de wolf, gespeeld door de regisseur zelf. En zo keutelen wij wat aan hier. 

Bij aankomst in het land van de  Limburger Hills valt ineens het alledaagse leven van je af. Corona 2.0. Vibes hier. Met je blote voeten in het gras en een onaangeraakte make-up tas. Ons badtenue ging gelijk aan en of ik nu wat wintervet heb op m’n billen, mensen mogen kijken wat ze willen. Hier op de camping, waar je wordt omarmd door de natuur, voel ik dat ik even volledig zak in gewoon “zijn” en dat voelt puur. 

Je rugzak met dagelijkse beslommeringen lijkt verdwenen en opgelost in de lucht. Gewoon zijn, doen, genieten en zucht. Niets meer, niets minder dan dat. Gewoon met je witte billen in het gras relaxen dus dat. 

Happy vibes vanuit de Limburger hills! 

Liefs,

Janine