Nog even en ik koop zo’n oud apparaat wat op een koelkast lijkt. Ik bedoel zo’n ouderwetse telefoon met van die dikke rubberen plakkerige toetsen waar internet niet bestaat. 

Ik heb last van het mobiele telefoon syndroom. Dat apparaatje van vijftien bij acht centimeter heeft een aantrekkingskracht op mij van groot formaat. Soms voelt het als een drug waar ik continu een shotje informatie van wil.

Mijn naam is Janine en ik ben verslaafd aan internet. Ik kan het zo gek niet bedenken, insta stories en Facebook staan in de top drie lijst  maar marktplaats en allerlei online modepagina’s slenter ik ook af. En zelfs op zara.nl doe ik niet alleen aan windowshoppen maar verdoe ik mijn tijd met kleding in m’n boodschappenmandje te doen om vervolgens, na drie kwartier het mandje weer leeg te maken. Ik bijt op m’n Lip en lach terwijl ik dit schrijf maar ik zou gerust kunnen janken. Ik ben er zo van bewust en toch blijf ik het doen. Ik kan mijzelf de vraag stellen waarom doe je dit, wat ligt eronder? Maar mijn eigen therapeut zijn is lastig. Helpt de vraag mij, wat wil ik anders doen? Ja! 

Ik wil focus en rust. Ik wil meer schrijven, meer creatief bezig zijn. Ik wil die beweging van afleiding zoeken in de buitenwereld transformeren naar creëren vanuit mijn binnenwereld. Ik heb zoveel verhalen te vertellen. Nog meer dan ik aandurf maar ik voel dat ik in de verte een poortwachter zie, die de deur opent naar binnen. In gedachten loop ik zo via mijn mond de immense draaitrap af bij mijzelf.

Hallo binnenwereld, daar waar het allemaal begint. Als ik mijn wereld wil verbeteren moet ik toch echt bij mijzelf beginnen en als ik daarvoor mijn verslaving moet opzeggen, graag. 

Meneer de saboteur is een bekend personage. In mijn gedachten spreek ik hem toe en zeg ik Sabo-daar-is-de-deur. Mijn ego applaudisseert nu, die vind het helemaal geweldig deze woordspeling.

Ik lach en adem diep in. Soms denk ik wel eens, “moet ik dit allemaal wel delen?” Wat zullen mensen wel niet denken. Die Janine spoort niet, die heeft een multi personal disorder syndroom. Nou, ik voel me nooit eenzaam kan ik je vertellen. Ok. Eerlijk. Bijna nooit dan.

Maar om terug te komen op dat delen. Waarom deel ik verhaaltjes? Ten eerste schrijf ik graag omdat het voor mijzelf verhelderend werkt.
Heel veel verhalen haalden eerder social media niet maar soms dacht ik, ik deel het. Ik kan wel in de kast blijven met mijn verhaaltjes maar het delen is vooral een proces voor mijzelf en wie weet komt er een passagier voorbij die er troost of plezier uithaalt.

Maar een uur shoppen online en vervolgens niks kopen vind ik niet oké omdat het te vaak voorkomt en daar heb ik last van. Dus. Samengevat: meer doen wat mij energie geeft en minder doen wat mij energie kost, is de intentie.

Het lijkt zo makkelijk als je het opschrijft hè.

Het word weer eens tijd voor een vision board voel ik.

Ben wel benieuwd of er iemand zich herkent in deze online verslaving? 

Ps. dan heb ik het nog niet eens gehad wat het met kinderen doet. Het lijkt me heel raar als mijn ouders altijd op een telefoon zitten? Ik ben guilty hoor, en schaam ik mij daarvoor. 

Genoeg werk te doen en Janine, lief voor jezelf blijven, afstraffen is niet de juiste energie.

💓