Herfstige warboel.

Zo’n herfst is het dit jaar. Dat àlles wat heeft gediend, valt. Alsof de tv, de openhaard en de wasmachine ook hun bladeren verliezen. Zij hebben ons plezier gebracht, warmte en heldere glazen maar nu is het tijd voor afscheid. 

Deze herfst voelt niet als een rustig wasprogrammatje, het voelt meer als een centrifuge die zich voorbereid op verandering. 

Zoals ik al heel mijn leven mijn chaotische ik omarm, heb ik de laatste tijd woorden met deze chaotische dame.
Het besef valt dat ze wat meer naar de achtergrond mag. Ze mag er zijn maar de aandacht wil meer naar focus. Ik wil de aarde onder mijn voeten meer voelen en dat kan ook met een hoofd in de wolken. Het kan beide. Ze hebben elkaar nodig merk ik.

Mijn hoofd in de wolken betekent voor mij dat mijn antenne altijd ontvankelijk is voor de creativiteit die in de lucht hangt. Die dromerigheid is voor mij een status van zijn om open te staan voor alles wat er meer is dan ons hoofd kan bedenken. En mijn voeten wil ik echt voelen. Die balans maakt mij blij. Als ik er al over mijmer, verschijnt er een glimlach over mijn gezicht en kan ik emotioneel worden en dankbaar zijn dat ik nu in dit proces zit. 

Er gaat van alles stuk in huis en in mij worden er ook vastgeroeste eigenschappen losgelaten. Ik kan dit vast mooier verwoorden, kom ik later misschien op terug.