Jezelf in de weg zitten. Kent iemand dat gevoel? 

Ik heb mijzelf vaak in de weg gezeten. Met momenten heb ik dat nog steeds. 

Als ik mijn was opvouw is er dat stemmetje die altijd zegt dat het veel sneller kan. Ben ik moe en niet vooruit te branden, is er die stem die mijn lichaam overschreeuwt en mij de douche in duwt. Alsof er constant iemand is die zich met mijn leven bemoeit. Deze stem zuigt mijn energie op, in full speed door een rietje. 

Dit maakt dat ik mij altijd chronisch moe voelde. Als ik een bank zag, sliep ik al. De laatste twee jaar ben ik mij hiervan meer bewust geworden. En diep in mij weet ik, dat ik iedere dag de keuze heb om dit diep ingeslopen patroon langzaam te ontmantelen. 

Het patroon voelt als vleugels waarvan haar schubben zijn ondergedompeld  door een dikke laag drap. Al die jaren sleep ik deze vleugels mee, dag in, dag uit. Ze zijn er altijd. Bewust en onbewust. Sommige dagen voelen de vleugels lichter en sommige dagen voelen ze zwaar. 

Het verschil met vroeger is dat ik mijn energiefles niet meer laat opdrinken door onder andere Tante Truus, mijn innerlijke criticus die zich zoveel met mij bemoeide.

Soms zit ik twee uur in bad zonder innerlijk commentaar en dat voelt bevrijdend. 

Alsof de modder van mijn vleugels glijd. De modder is als een metafoor voor de zwaarte. Ik ben zelf de enige geweest die deze relatie in stand hield omdat het vertrouwd voelde. Maar dit vertrouwde gevoel heb ik losgelaten, althans ik doe mijn best. Dag moddervleugels, ik heb van jullie geleerd. Nu is het tijd om jullie uit te zwaaien zeg ik dan.

En de zwaarte zal heus nog wel eens mijn leven binnenstormen. Voor altijd verlicht zijn is niet part of the deal in dit leven. Ermee leren omgaan op een positieve manier brengt al verlichting.

Liefs,

Janine

ps. dit was een note / gedachtengang aan mijzelf maar waarom niet delen dacht ik, knipoog.