Echte liefde is je hart volgen.

En als mijn hart dan zegt dat ik niet meer samen wil zijn met jou, doet dat pijn.

Nadat ik deze keuze heb gemaakt, bemerk ik mijzelf dat mijn hart alleen maar meer openstaat voor jou.
Vanuit mijn eigen veilige plek, voel ik dat ik onvoorwaardelijk van jou houd. Dat is best gek en best verwarrend maar toch is het zo.

Liefde kent dus geen grens voel ik. Je hoeft geen relatie te hebben om van de ander te houden. Ik houd van jou vanuit een andere invalshoek.

Ik wil jou de beste versie van jezelf zien worden. Het liefst loop ik mee op jouw pad. Hierin schuilt wel de angst dat er misschien ooit een dag komt dat er iemand anders ons leven binnenwandelt. Maar ik besef ook dat als je leeft vanuit deze angst, je uit verbinding gaat met jezelf in dit moment. The outcome kunnen wij niet voorspellen. We kunnen deze vorm van liefde proberen te omarmen en kijken wat dat ons brengt.

We zijn nog steeds A-typisch en het is soms bijna niet uit te leggen wat wij hebben. Apart zijn wij beter als samen, dus dat. Echte liefde is voor mij ook loslaten. Dan kies je voor jezelf en onstaat er ruimte om lief te hebben vanuit een ander oogpunt. De voorwaardes die je hebt binnen een relatie vallen als bladeren van de bomen en geven mij rust om te worden wie ik altijd al was.

Ik voel dankbaarheid. Ik ben dankbaar dat jij in mijn leven bent en er nog steeds voor mij bent. En ik wil niets liever dan er ook voor jou zijn vanuit mijn eigen onafhankelijke plek.