Stella-Poppy, wat een spirit zit er in jou.
Mijn kleine meisje waarvan ik mijzelf soms afvraag of je wel echt zo klein bent? 

Ik zit momenteel zelf in een fase dat ik niets meer moet maar alles “zou kunnen” of “mag doen”. Ik laat meer zelfliefde toe. Mijn innerlijke duivel, die van alles moet, snoer ik de laatste tijd vaak de mond.

Stella-Poppy voelt deze fase haarfijn aan en speelt daar regelmatig op in. Bewust of onbewust, treed ze op als mijn bazin: “mama, jij moet je haartjes onder je oksels scheren, ze zijn gegroeid” (geen verzinsel!!) en “mama, jij moet je pyjama aandoen in bed”, “mama, jij moet mijn billen vegen want ik ben jouw kind”, of “jij mag mij niet alleen laten” en ga zo maar door. Wat ik zei, een big spirit van heb ik jou daar.

En Dramaqueen is haar middle name, dat steekt met name de kop op als ik haar een kledingsetje klaarleg die niet matched met haar innerlijke gevoelsleven die dag. Naar mijn gevoel was het een ideale regenachtige dag waarin een chilloutfit volledig tot zijn recht zou komen maar nee. Hoe heftiger de regen tegen het raam tikt, hoe uitbundiger Stella-Poppy haar outfit had bedacht. Stampvoetend met de nodige decibellen en traanvocht maakt ze haar standpunt duidelijk. Ze krijgt mij zo vaak stil want ik zit echt met verwondering naar haar te kijken. Heeft boos worden zin denk ik dan? Het woord moeten steekt weer de kop op en ik geef het woord moeten een regelrechte schop terug het universum in. Niks geen boos worden. Mijn diva is lekker aan het onderzoeken wie ze is, wat ze mooi vind en aan het kijken waar de grens ligt en bij mama Janine ligt die wat ruimer. 

Ik aanschouw haar spel zo graag en boos zijn is vaak onnodig. Als ze echt iets doet wat niet oké is, dan voel ik dat in iedere vezel van mijn lijf en dan voelt ze die grens. Dan snapt ze de reden en zegt ze zo lief “sorry mama, ik zal het nooit meer doen” of “je hebt gelijk mama, ben je niet meer boos?” En vervolgens knuffelt ze mij fijn.

Ik kan echt huilen als ik dit schrijf, en dat doe ik dan ook. Van geluk. Liefde is het mooiste, zuiverste gevoel waar ik nooit genoeg van kan krijgen! Kinderen willen niets anders dan liefde, geliefd worden, geknuffeld worden, begrepen worden, geaccepteerd worden. Ze hebben hun eigen proces en soms loopt dat niet synchroon met die van hun ouders. Wat is er eigenlijk mooier dan iets doen met die verbinding? Vaak zijn ouders en kind elkaar even kwijt waaronder ook ik. Zelf neem ik met regelmaat een onderzoekende houding aan richting mijzelf als Stella-Poppy dwars doet. 

Bestaat er zoiets als vervelende kinderen? Dat vind ik een interessante vraag. Daarover ga ik even mijmeren.