Net een heftig stuk verhaal gelezen over kinderen die op jonge leeftijd het heft in eigen handen nemen en besluiten om hun prille leven, waar nog van alles mogelijk is te beëindigen. Ik durf het woord zelfmoord met moeite op te schrijven. Dat ze op jonge leeftijd al zoveel zwaarte, zoveel verdriet met zich meedragen door pesterij of moeilijkheden in hun thuissituatie of zelf gewoonweg niet uit de verf komen in het leven. Het raakt me diep en tegelijkertijd weet je dat er achter veel blije kindergezichtjes ook zoveel emoties en verdriet schuilgaan. Het verhaal doet mij even terugreizen naar mijn jeugd waarin ik mijzelf ook vaak stoerder voor deed dan mijn gevoelige binnenwereld. Die was kwetsbaar en onzeker maar dat tonen stond absoluut niet in mijn woordenboek. Iemand die mij bijvoorbeeld nadeed met stotteren blafte ik af met “heb je niks originelers om mij te raken, dit weet ik namelijk al”. Daarna was ik erg trots op mijzelf dat ik voor mijzelf opkwam maar diep in mij raakte het wel. Het is een overlevingsmechanisme wat je in je jeugd al ontwikkeld. En misschien dat mijn Ascendant leeuw soms ook wel geholpen heeft. (Lees: De ascendant wordt bepaald door het tijdstip van de geboorte en de geboorteplaats. In iemands geboortehoroscoop zou het te maken hebben met uiterlijke kenmerken en de manier waarop de persoon zich aan de buitenwereld toont.)
Ik kom over als een sterk iemand schijnbaar maar innerlijk ben ik een echte weegschaal die altijd zoekt naar balans.

Dit neertypende denk ik even aan diegenen op Social Media die hun verdriet durven uiten.
Mijn eerste reactie is eigenlijk niet altijd fraai moet ik bekennen: dan denk ik: “moet dat hier? Wat moet ik ermee? En wat wil je ermee bereiken als je het deelt? Kop op, morgen schijnt de zon weer! Terwijl het eigenlijk veel moed vraagt om het neer te schrijven. Het zegt dus helemaal niets over de persoon maar genoeg over mijzelf hoe ik hier op reageer. Facebook heeft ten slotte bergen keuzes aan emoticons waarin ook genoeg verdrietige, boze, gefrustreerde koppies tussenstaan.

En oh yeah, ik heb heel veel emoticons in mijn binnenwereld alleen tja de buitenwereld, daar zeg je me wat. Dat is alles wat zich daarbuiten afspeelt en daar kies ik dus het liefst voor het veilige, de happy 🤗😜🤣😅😄🤓smilies🙌💃🏼🤡. Eindigen met deze clown vond ik wel toepasselijk.

Ik heb ook een masker op, en dat hebben hoogstwaarschijnlijk velen met mij. Ik zie het als een bescherming, “een jasje over je ziel”. Alleen is mijn masker afgelopen jaar wel wat verkreukeld en in mijn jasje zitten motten want mijn ziel heeft een frisse verkoudheid opgelopen…………………
Hmmmmmm…..
‘T is even een paar seconden stil na de puntjes.. mijn hoofd denkt en denkt en ik voel mijn hart in mijn keel… zal ik, zal ik niet?
Ik ben toch aan het typen dus dan maar gewoon iets erover zeggen, why not, 💃🏼💃🏼💃🏼 hoppa, deze chick danst mij wat moed in!

Afgelopen jaar heb ik het meest gejankt van heel mijn leven, en zo ook vandaag weer.
Een erg sexy verhaal is het niet dus als je daar geen behoefte aan hebt, lekker een bak koffie gaan drinken en de krant lezen is mijn advies. Al is de krant ook niet erg sexy 😉

Zoals iedereen die dichtbij mij staat wel weet zijn Chris en ik even uit elkaar geweest. Uit elkaar gaan terwijl je het mooiste kind van de wereld samen hebt. Ik kan je vertellen, je doet het niet voor de lol want het is een litteken op je ziel. Ineens voelde ik met alle gescheiden ouders mee, wat is dit met recht het meest verdrietige wat ik ooit in mijn leven heb ervaren!!! BAM, mijn tranen zitten nog hoog aan de emmer maar fuck, sorry voor mijn gevloek, wat doet dit pijn!! Want het doet nog steeds pijn maar het uit elkaar gaan heeft ons wel gebracht waar we nu weer zijn en dat is aan een start van een nieuw hoofdstuk, samen welteverstaan!

En eerlijk, had iemand mij een maand daarvoor verteld dat ik bij Chris weg zou gaan en een eigen plek zou gaan betrekken? Ik had hem hard uitgelachen. No way, dat stond niet in mijn wensenlijst. Alleen wat ik toen niet besefte, dat ik het contact met mijn gevoel al heel lang kwijt was en dat is als een sluipende moordenaar. De synchronisatiekabel tussen lijf en hoofd was al een hele poos afgebroken. Mijn hoofd was sterk en die had de toekomst lang voor ogen: “samen oud worden met Chris en daarmee basta!” Als je maar optimistisch denkt, komt alles goed! Dat heb ik echt ALTIJD beschouwd als “een waarheid is als een Koe!” Nou ik hoor een hoop BOE-geroep!!
Mijn hoofd, die een beetje hardleers blijkt te zijn staat mee te loeien met de koeien. Bij mij gaf de weegschaal aan dat ik mijn grens al mijlenver voorbij was gelopen, tien kilo lichter in een halfjaar tijd (ook best lekker na wat teveel zwangerschapskilo’s)
En in mijn onderbuik voelde ik ineens een grote steen die mij iets wilde vertellen: “ho, stop, halt en niet verder!” Letterlijk trok mijn lichaam aan de bel daarboven op zolder!
Mijn hoofd tolde en hing bungelend achter dat lichaam aan. Mijn hoofd snapte er werkelijk niets van!

Het begint bij voelen en als iets niet goed voelt, in dit geval in de relatie, communiceer je dat. Lijkt heel simpel! Alleen wat als je niet in contact staat met je gevoel? En àls je dan wàt voelt en het niet goed kunt verwoorden? Poeh, ik dacht met mijn Vijfendertigjarige leeftijd dat ik toch wat levenswijsheid vergaard had maar dan sta je daar. Blanco pagina, alles voor niets geweest? Tuurlijk niet Janine. Het is nu gewoon tijd voor een reset. Mijn overlevingsmechanisme, (lees: positief denken, negatieve emoties in de kruipkelder stallen) die altijd mijn persoonlijke rots in de branding was, werkt gewoon niet meer. Voor de een werkt deze zijn hele leven lang wel en voor de ander niet. En oké, in een relatie ben je met zijn twee dus ik trek een gekke bek nu en steek mijn tong uit, en knipoog in gedachten naar Chris.. Meer hoef ik niet te zeggen nu want om nu echt alles bloot te leggen? Nah, “ff niet doen mama”, zou Stella-Poppy zeggen 😉

En wat is het moraal van dit verhaal Janine? Nou, het kwam door de tekst die ik las over jonge kinderen die het leven niet meer zien zitten. Dat het mooi zou zijn als wij kinderen al op jonge leeftijd leren zijn/haar gevoelens te voelen, te erkennen en nog belangrijker, deze uit te spreken zodat het kind hulp kan vragen. Lijkt mij als ouder wel heel moeilijk omdat kind-ouder wellicht te dichtbij elkaar staan. Maar gewoon een les over gevoel in het lessenpakket op school, ja! Dat had ik best willen hebben 😉 Gevoel is een onderschat goedje in deze wereld, waar presteren met dat hoofd zo belangrijk lijkt te zijn. Maar met al die burn-outs, op de klippen gelopen relaties, noem het maar op staat het voelen, erkennen van emoties en tijdig hulp inschakelen toch aan de basis? Of ben ik nu Silly Willy?
Hi Relatietherapie, kundalini yoga, ik ben janine en ik zoek hulp! ik zie het sinds kort niet meer als schaamte maar meer als kracht.

Een hele goedemorgen voor iedereen die net opstaat & welterusten voor diegene die gaan slapen! Geniet, voel, praat, leef en leef vooral vanuit je hart want hoe fijn dat hoofd ook is, life is what happens to you, while you’re making other plans”
❤